*** چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی چه اشکها به سینه ها رسوب شد نیامدی خلیل آتشین سخن، تبر به دوش بت شکن خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی برای ما که خسته ایم و دلشکسته ایم نه ولی برای عده ای چه خوب شد نیامدی تمام طول هفته را در انتظار جمعه ام دوباره صبح ، ظهر ،نه! غروب شد نیامدی

*** ویرانه نه ان است که جمشید بنا کرد / ویرانه نه ان است که فرهاد فرو ریخت/ ویرانه دل ماست که هر جمعه به عشقت** صد بار بنا گشت و دگربار فرو ریخت

*** گفتم : هیشکی نمی‌دونه تو دلم چی می‌گذره. گفتی: ان الله یحول بین المرء و قلبه .:: خدا حائل هست بین انسان و قلبش! (انفال/24) ::. گفتم: غیر از تو کسی رو ندارم. گفتی: نحن اقرب الیه من حبل الورید .:: ما از رگ گردن به انسان نزدیک‌تریم (ق/16): گفتم: ولی انگار اصلا منو فراموش کردی! گفتی: فاذکرونی اذکرکم .:: منو یاد کنید تا یاد شما باشم

*** امام حسن‏علیه السلام : اَلْإخاءُ الْوَفاءُ فِی الشِّدَّةِ وَالرَّخاءِ نشانه برادرى ، وفادارى در سختى و آسایش است بحارالأنوار ، ج 78 ، ص 114

*** انَّ شِیعَةَ عَلِیِّ(ع) کانُو خُمُصَ البُطُونِ، ذُبُلَ الشَّفَاهِ، اَهلَ الرَافَةٍ وَ عِلمٍ وَ حِلمٍ، یُعرَفُونَ بِالرَّهبَانِیَّة همانا شیعیان علی(ع) شکمهاشان تهی و لبهاشان خشکیده بود، اهل مهربانی و علم و بردباری بودند و به پارسایی شناخته می شدند ( جهاد با نفس، ح 35 )